Njė murgeshė e zbetė, qė bashkė me mkatet e botės
bar dhe mkatet e mia mbi supet e vet tė molisun,
mbi supat e verdhė si dylli qė i ka puth hyjnia
- kaloi rrugės sė qytetit si ejll i arratisun...
Njė murgeshė e zbetė, e ftohtė si rrasa e vorrit,
me sy boj hini si hini i epsheve tė djegna tė gjallesės,
me buzė tė holla tė kuqe, dy gajtana
pshertimet qė mbysin
ma la der' vonė kujtimin, kujtimin e ftohtė tė kalesės.
Prej lutjesh (jo tallse!) duel dhe nė lutje prap po shkon...
Lutjet i flejnė gjithkund: ndėr sy, ndėr buzė, ndėr Gishta.
Pa lutjet e saj bota, kushedi, ē'fat do kishte?
Por dhe nga lutjet e saj ende s'i zbardhi drita.
O murgeshė e zbetė, qė ēon dashni me shėnjt,
qė n'ekstazė para tyne digjesh si qiriu pranė lterit
dhe ua zbulon veten... Smirė ua kam shejtėnvet:
Mos u lut pėr mue, se due pash mė pash t'i bij ferrit.
Unė dhe ti, murgesh, dy skaje po tė njė litari;
tė cilin dy tabore ia ngrehin njeni-tjetrit -
lufta asht e ashpėr dhe kushedi ku do t'dali,
prandaj ngrehet litari edhe pėrplasen njerzit.